Prolog

1 września 2011

Drogi pamiętniku,

Dziś  wracam do szkoły. Miło będzie zobaczyć znajome twarze, ale mimo to... Czuję się inaczej. Ann powiedziała mi o głosowaniu na przewodniczącego szkoły. Zgłosiła mnie. Z taką popularnością ( ciekawe skąd się wzięła ) niestety wygram. Wszyscy myślą że jestem taka twarda. Taka fajna. Taka władcza i w ogóle.

Mylą się.

W środku czuję pustkę. Dwa miesiące temu wszystko się zmieniło. Przez jeden dzień zostałam w szkole dłużej. Tylko o 10 minut. Nienawidziłam się spóźniać, więc szybko szłam do domu. Gdy dotarłam, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Nie poznałam domu. Miejsca, w którym żyłam 18 lat. Nie mogłam nazywać tego miejsca domem. Nie po TYM...   Może i kiedyś byłam tą imprezowiczką, przyjaciółką wszystkich, zabawną, zawsze najlepiej ubraną, zawsze w najlepszej fryzurze, zawsze najładniejszą, mającą najlepszego chłopaka... Wszyscy wiedzieli, kim jest Helene Low. Wysoką, szczuplutką dziewczyną o długich, brązowych włosach, wielkich oczach i jasnej, pięknej cerze. Ale nikt nie wiedział, kim jest Lana. Ciepła, altruistyczna dziewczyna o złotym sercu, potrafiąca współczuć każdemu, nie potrafiąca nienawidzić, potrafiąca kochać jak nikt inny. Taka jestem. I taką mnie znała matka.  Oraz przyjaciółka. Ann. Mój chochlik... Siostra... Moje ramię, na którym mogę się wesprzeć

Dziś zacznę inaczej. Zacznę szczęśliwa. Nie jak przez ostatnie dwa miesiące - we łzach.

Będę się trzymać słów matki - " To twoje życie, skarbie. Jak je przeżyjesz zależy od tego, z jakim nastawieniem się do niego zabierzesz. Więc lepiej się uśmiechnij i ciesz się dniem."

I tak zamierzam dziś zrobić.

Helene.

Lana.

_______________________________________________

Czytam = Komentuję